A Burata da Moura está a menos de 300 metros do actual lugar de Xinzo de Eiras, a carón do Castro Martiño.

O Castro Martiño, un poboado relacionado cos recursos minerais da contorna, podería ser datado entre finais da Idade do Bronce e a Idade do Ferro. Trátase dun óvalo orientado de nordeste a suroeste, cunha superficie intramuros cercana ás dúas hectáreas. As estruturas son difíciles de ver, pero aínda podemos adiviñar algúns muros, terrapléns ou foxos polos límites do parcelario. As defensas cara o oeste son naturais, con unha forte pendente cara o val do regueiro de Farcixo.

A contorna tamén agocha formacións graníticas con petroglifos, coviñas, e outras modificacións antrópicas.

Unha pía de dous metros de longo e coviñas gravadas nun penedo a pouca distancia do Castro Martiño, foi catalogada como “sepulcro medieval” pero, atendendo á súa pouca profundidade, tipoloxía e ubicación, podería tratarse máis ben dun espazo ritual do propio castro ou relacionado co machacado e tratamento de minerais.

Falaban os veciños de Xinzo dunha serpe que habitaba nunha mina no monte do propio castro, hoxe coa boca atuada. A serpe era tan longa que chegaba ata a “Ciudá”, aclarando aqueles veciños informantes que a “Ciudá” era o cumio do Santrocado, a un quilómetro de distancia e a maior altitude (550 m.), onde tamén hai un castro.

Se damos por válido que en algún momento os poboados máis pequenos estarían subordinados a outro de entidade maior, observamos que neste caso o título de “ciudá” -cidade- estaría representado polo castro de maior altitude, O Santrocado, aínda que non polo de maior superficie, que sería Lambrica, chamada tamén “A Ciudá“.

Unha solución salomónica a esta dicotomía podería ser a consideración de que Lambrica e o Santrocado forman parte da mesma entidade política-relixiosa, xa que Lámbrica non ten visibilidade cara a zona meridional, onde se sitúa a maior altura do Coto do Santrocado, que mantén o privilexio da observación do val do río Miño. Ademais, o Santrocado continúa aínda hoxe exercendo certa influencia relixiosa nas xentes da contorna, manifestada na romería do Santrocado, cada 15 de maio, polas catro parroquias que teñen participación no monte.

Pra complementar a teoría anterior, non deixa de chamar a atención que a citania de Lambrica, coa súa extensión e importancia, non tivese -como pasa na maioría dos castros de certa entidade- ningunha capela que cristianizara o lugar. A capela está na cima do Coto do Santrocado.